Zo eens per week loop ik een Hemmetje. Zoals Willem van Hanegem de Utrechtse Dom moest zien wil ik regelmatig de rivier zien. De Lek, ik ben zo’n honderd, honderdvijftig meter van de Lek geboren en nu woon ik er een paar honderd meter vandaan. Wel twintig kilometer stroomafwaarts.
De Hem, een buurtschap tussen de Lekdijk en de N210, een weggetje van niks.
Er stond ooit een klooster, het verdween tijdens de beeldenstorm. En de laatste jaren was er een boomgaard maar die moest verdwijnen omdat de fundamenten van dat oude klooster beschadigd konden raken door wortels en in de grond geslagen palen.
Vorig jaar was er geen enkele activiteit, behalve dan dat de bomen bloeiden en vrucht droegen. Fruit waaraan de vogels zich ongehinderd te goed aan konden doen. Tussen de bomen stond het gras een meter hoog, de natuur werd door niemand gehinderd, ik stel me zo voor dat het een paradijs voor vlinders en insecten was.
Een paar weken geleden werd er begonnen met de sloop. De toen nog kale bomen werden afgezaagd. Een klus die de nodige tijd in beslag nam. Maar toen ik er gistermiddag langs liep zag ik dat ook de laatste rijen gesneuveld zijn. Inmiddels in bloei, een trieste aanblik.
Ik heb geen idee wat er op dit stukje land gaat gebeuren. Afwachten maar, ik zie het wel tijdens mijn toekomstige wandelingen.
Fijn dat je mijn blog leest, geef gerust een reactie