Die wandelingetjes in en rond Schoonhoven ken ik onderhand wel. Sinds mijn herstel na corona loop ik vrijwel iedere dag een rondje, soms twee. Tijd voor eens iets anders. En dus stapten we in de auto, een minuut of twintig westwaarts. Bij de surfplas even voor Krimpen aan den IJssel ligt de Krimpenerhout. We hebben... Lees verder →
De priesteropleiding bestond in de begin zestiger jaren uit twee delen, het klein en het groot seminarie. Dat klein seminarie verzorgde een gymnasiumopleiding, leidend tot een normaal gymnasiumdiploma alpha of bèta. Apeldoorn was niet gebonden aan een kloosterorde, de jongens werden opgeleid tot zogenoemde wereldheren. Toegelaten werden alleen jongens die geacht werden zo'n opleiding succesvol... Lees verder →
In de serie mijn woongeschiedenis beschreef ik onder meer mijn verblijf op het Klein Seminarie in Apeldoorn, 1960-1964. Nu wil het geval dat dat pand dit jaar 80 jaar bestaat en dat men in een jubileumboek aandacht wil besteden aan de geschiedenis. Vanzelfsprekend helpt Google daarbij en zo werd mijn sfeertekening over die periode gevonden.... Lees verder →
Een woord of liever een bezigheid waar ik niets mee heb. In de serie Mijn woongeschiedenis heb ik de verplichte verplaatsingen in mijn jeugd beschreven. Verhuizingen die ik niet zelf gekozen heb. De serie is niet helemaal af, ik ben nog een keer verhuisd, deze keer vrijwillig en naar een zelf gekozen adres. Toen mijn... Lees verder →
In 1967 werd ik goedgekeurd voor alle diensten. In die tijd gold in Nederland nog de dienstplicht voor de twee oudste jongens uit een gezin. En ik mocht, liever, ik moest. Medio maart 1968 mocht ik op komen draven in de Elias Beekmankazerne in Ede, berichtenklerk zou ik moeten worden. Iets sufferiger dan dat kon... Lees verder →
Na vier jaar weggeweest te zijn moest ik thuis weer in het gareel lopen. En, neem van mij aan, dat is toch anders dan in het strenge internaatregime. Ik had in vier jaar drie jaar gymnasiumopleiding gehad maar had de grootste moeite met talen, zowel de moderne als de klassieke. Het leek dan ook logisch... Lees verder →
Mijn vader was er een van de oude stempel. En dat was zeker aan zijn geloofsbeleving af te zien. Zo nam hij, wanneer hij een Rooms-katholieke kerk voorbij fietste altijd zijn hoed af, een gebruik dat in Het Heilige Roomsche Leven van de dertiger jaren een plaats verdiende. Hij was ervan overtuigd dat hij, als... Lees verder →
De buurt is nog een grote bouwput wanneer we eind 1957 op de Hoogravense Oud Wulvenlaan komen te wonen. We betrekken een ruime zeskamerflat, een enorme luxe na de krappe behuizing in het Staatsliedenkwartier. Niet dat we ineens allemaal een eigen kamer hadden, de drie oudste jongens samen op een kamer, de drie meisjes samen... Lees verder →
Na de Amsterdamsestraatweg kwamen we dus in de Utrechtse nieuwbouwwijk 'Staatsliedenkwartier' te wonen. Aan de rand van de stad, een paar minuten op de fiets (met blokken op de pedalen) om de polder in te gaan. Nu ligt de wijk zo dicht tegen de binnenstad aan dat betaald parkeren er is ingevoerd. Achteraf onvoorstelbaar dat... Lees verder →
Ik was net een half jaar toen we verhuisden naar de Amsterdamsestraatweg nummer 16. Mijn vader was etaleur en verkoper bij van Seumeren en kon het souterrain onder de zaak huren. Dat stukje straatweg bestaat al lang niet meer, is gesloopt om plaats te maken voor de Daalsetunnel in de tijd dat ook Hoog Catharijne... Lees verder →
Ondersteund door WordPress | Thema: Baskerville 2 door Anders Noren.