De mannen zijn blij dat het weer mag, hun sport, judo, beoefenen. Vandaag zijn ze weer welkom op hun sportschool. Niet dat ze vier maanden niets gedaan hebben, de conditie hielden ze op peil door af en toe een rondje hard te lopen of, anderen door wat kilometers te maken op een geleende racefiets. En de souplesse behielden ze een beetje via het programma dat hun trainer had opgestuurd. Eerlijk gezegd konden ze maar moeilijk de vereiste discipline opbrengen.
Enthousiast omdat ze weer mogen beginnen, blij om hun maatjes weer eens te treffen, geven ze elkaar een hand, kloppen ze elkaar op de schouder.
“Ho, ho, heren, denk aan de coronaregels, anderhalve meter alstublieft!” De sportschoolhouder is onverbiddelijk. Hij moet wel, als hij de mensen niet aan de regels houdt loopt hij het risico dat hij weer moet sluiten en dat zou wel eens de doodsteek voor zijn bedrijf kunnen zijn.
Na de warming-up mogen ze eindelijk weer de mat op. De trainer wil dat ze eerst weer het gevoel voor de sport terugkrijgen, de techniek is van later zorg.
“Zoek naar een sparringpartner uit, probeer maar weer wat grepen”, is het advies. En al gauw worden er beentjes gelicht, armklemmen en verwurgingen ingezet. Het is genieten pur sang.
Na afloop drinken ze nog even een sportdrankje in de kantine, keurig op anderhalve meter. Voldaan gaan ze naar huis, thuis douchen want de kleedkamers moeten dicht blijven.
