Met de trein naar het Openluchtmuseum

Ergens in mei hadden we bij het Kruidvat twee dagkaarten voor de trein gekocht. Met zo’ n kaart kun je in het weekend ongelimiteerd treinen. Nu zitten we zelden in de trein, maar, ach, laten we het eens proberen, was de gedachte. En, zoals zo vaak met dat soort dingen moeten we tegen de tijd dat zoiets afloopt nog snel iets bedenken of anders de kaart laten verlopen. We kozen voor een treinreis van Gouda naar Arnhem en een bezoek aan het Openluchtmuseum.
De heenreis
Op het internet hadden we de reistijden opgezocht en om een uur of negen stapten we in de auto voor een dagje uit. Eerste overstap Gouda Goverwelle. Voor de auto was op de P&R ruimte genoeg, zondagochtend is het waarschijnlijk nooit druk. Hindernis een, hoe kom ik op het perron. We zagen het niet direct maar gelukkig kwam er net een ander stel aan en die wisten overduidelijk wel de weg. De sprinter naar Utrecht stond al te wachten, het NS-personeel stond nog buiten te genieten van het zonnetje maar gaf aan dat we vast in de trein mochten gaan zitten.
De sprinter met eindbestemming Utrecht Centraal vertrok netjes op tijd en een klein half uur en vijf stations later stonden we op Utrecht Centraal. Tijd voor een kop koffie met koek en even wat rondlopen in de pas nieuwe stationshal. Ik begrijp waarom men de vergelijking met een vertrekhal op Schiphol maakt, zo groot! Lekker mensen kijken want al is het relatief rustig, er liep nog heel wat volk rond. Daaronder twee man NS-personeel met petten die opa Flodder niet misstaan zouden hebben, het eerste museumstuk hebben we gezien.
Ook de Intercity naar Arnhem reed netjes op tijd en toen kwam hindernis twee. Station Arnhem is al weet ik hoe lang een bouwput. Dat is niet zo erg als de argeloze reiziger netjes gewezen wordt hoe te gaan. Gelukkig troffen we een man met op zijn gele hesje het woord service. Hij wist ons te vertellen waar we de stadsbussen konden vinden al had hij geen idee waar de lijndienst die wij moesten hebben zijn halte had. “De bussen hebben hier geen nummer maar een letter”, de man was heel stellig met die informatie, ook al bleek ze niet juist. Maar goed, we vonden de stadsbussen en daarmee de juiste naar het Openluchtmuseum. De voorlaatste halte is bij Burgers Zoo, enorme rijen voor de kassa, zouden wij dat ook hebben?

Het museum
De rij valt mee, nog beter, voor het museum staan een paar stewards die ons zeggen dat we met onze museumjaarkaart meteen door mogen lopen. Het is redelijk druk, daar waar demonstraties van oude ambachten zijn stroopt het op maar verder zijn de bezienswaardigheden goed bereikbaar. AL snel concluderen we dat dat wat we in allerlei kleine musea versnipperd tegengekomen zijn hier bij elkaar gebracht is. In die zin is het weinig nieuws voor ons. Maar dat neemt niet weg dat we ons goed vermaakt hebben. Al is het maar met het stichten van verwarring via whats app, het ene moment zitten we vlak bij Deventer, even later bij een tabaksdrogerij in Amerongen en weer een kwartier later sturen we een foto die op de Zaanse Schans

genomen lijkt te zijn. Het was heerlijk weer en dus genoten we van de wandelingen van attractie naar attractie. Een ter plekke gebrouwen biertje en een bezoekje aan een Veluwse papiermolen, sluitingstijd kwam in zicht.
Voor dat biertje bezochten we een Brabantse brouwerij waar ons een proefglaasje geschonken werd. “Dat smaakt naar meer”, zei ik, het was goed bier en dat geslenter maakt natuurlijk dorstig. De man achter de tap keek me wat wazig aan, van dat merk, Meer, had hij niet eerder gehoord. De uitdrukking op zich bleek hij niet te kennen.

Om 17.00 uur gaat alles dicht, om 17.03 stapten we in de bus die ons naar het station moest brengen.
Persoonlijk vond ik het verhaal over de landbouwstaking in 1929 in Oost Groningen, vertelt in een boerenschuur uit Beerta,  het boeiendst.
De terugreis
De ervaringen op de heenreis maakten de terugreis eenvoudiger. Zoeken naar in- en uitgangen was niet meer nodig. En dus is er ook weinig over te vertellen. Behalve dan dat we in Utrecht de stad ingelopen zijn en bij de Argentijn aan de werfkelder bij de Oudegracht en lekker hapje gegeten hebben.

Ik was in geen jaren in dat deel van de stad geweest, leuk en levendig, veel toeristen. 
En dat we op Goverwelle even stevig door moesten stappen, we hadden een stralende dag gehad maar hier regende het toch, en niet zo’n klein beetje ook.
Nog eens doen? Het smaakt naar meer.