Gisteren zijn we met onze jongste zoon en zijn gezin naar Utrecht geweest. Op het programma stond een bezoek aan het Volksbuurt museum in hartje stad, om precies te zijn in de Waterstraat, Wijk C.
Het museum geeft vooral een inzicht op het leven in een volksbuurt in de eerste decennia van de vorige eeuw.
Met de bus naar Hoog Catharijne, naar Utrecht Centrum moet je vooral niet met de auto gaan. Ik herkende niet veel van het overdekte winkelcentrum, dat is behoorlijk opgeknapt. En ook het Vredenburg ziet er heel anders uit dan in mijn jonge jaren. Een enkele gevel is blijven staan maar daar blijft het ook bij.
In het museum wordt het verhaal verteld van een familie die één van die in onze ogen veel te kleine huisjes woont. Vader, moeder, vijf kinderen en oma. Beurtelings praten ze over hun leven. Over het werk, zakkendrager, over het schamele loon en het uitstapje naar de kroeg zodra het geld ontvangen is.
Over de boodschappen, het is iets meer, mag dat?, over het kopen op de pof.
Over de kakstoel, verderop in de straat is een secreet. Over de strontemmer die eens in de week wordt opgehaald. Over de was die met de hand gedaan wordt.
Over school, waarom zou je leren schrijven, een beetje rekenen is natuurlijk wel nuttig, en ik kan goed leren zegt de meester maar papa zegt dat ik straks moet gaan werken, het geld is hard nodig
De bakker, Lubro of Do Schat, die dagelijks aan de deur kwam, net als de groenteboer en de melkboer. Natuurlijk ook op de pof.
En dat allemaal in plat Uteregs. Ik pak moeiteloos het taaltje weer op, betrap mezelf erop dat ik het ook weer ga spreken.
Prachtig te zien hoe alles bij de jongens binnenkomt, nieuwsgierig en leergierig als ze zijn.
En als ik dan bedenk dat ik een aantal van deze zaken nog zelf ook bewust heb meegemaakt.
Als kinderen eens in de week in de teil, om de beurt maar wel in hetzelfde water. Mijn moeder achter het wasbord, de waslijn vol met lappen maandverband. De Lubro aan de deur, de melkboer die de melk per halve liter in je meegebrachte pannetje deed.
Met een stroopsoldaat naar buiten, richting de Oudegracht. In een zijstraatje zitten de mensen nog gezellig midden op straat met een flesje bier van het uitzinnige zonnetje te genieten, zo zal het vroeger ook gegaan zijn.
Als een echte Utrechtse baliekleuver geniet ik van het uitzicht en de bedrijvigheid. Even verderop is de straat opengebroken . Eenmaal dichterbij zien we dat men bezig is met de restauratie van een stukje werfkelders.
Na een ijsje op de Voorstraat en op verzoek van de kleinkinderen een bezoekje aan een platenzaak
lopen we terug naar het busstation. Een kort sprintje is nodig om lijn 77 naar Nieuwegein te halen.
Al met al weer een heel geslaagde moederdagmiddag. En weer een minireportage op mijn blog.
Fijn dat je mijn blog leest, geef gerust een reactie