Je ziet ze steeds meer, campers. Variërend van een door een handige vent omgebouwde simpele bestelbus tot de meest luxueuze joekels met ingebouwde garage om de meegenomen Smart in te stallen.
Ik kan terugkijken op drie weken Scandinavië met een Westfalia camper, een Volkswagenbusje waarvan het dak omhoog kon om een extra slaapplaats te creëren. Echt iets voor de echte kampeerder die wars is van welke vorm van luxe ook. Ik moet daar wel voor teruggaan naar 1971.
Het had beslist voordelen. Geen gedoe met in- en uitpakken al moest, wanneer we dat wilden wel de voortent opgezet worden. Nadeel was dat je, eenmaal op een camping, geen vervoermiddel had voor je uitstapjes.
Het was een prachtige tocht. Via Jutland met de veerboot naar Kristiansand in Noorwegen. Vandaar over een E-weg naar Bergen waarbij je uren onderweg kom zijn zonder een mens te zien. Men zegt dat het in Bergen altijd regent en ik kan dat niet uit eigen ervaring tegenspreken.
Nog wat noordelijker waren we op de langste dag van het jaar. Een midzomerfeest op de camping en geen zonsondergang meegemaakt, daar. Via Lillehammer naar Oslo en dan langs de Zweedse scherenkust naar de veerboot in Helsingborg. Een paar dagen Kopenhagen voor we de terugreis naar Nederland maakten. Van de laatste marken nog benzine gekocht en eenmaal thuis de bus teruggebracht bij de verhuurder.
Soms op een camping, soms wild kamperen, dat kon allemaal nog. Een camping hebben we nooit tevoren moeten reserveren, overal plek. Dat is nu wel anders. Maar ja, veel meer kampeerders, veel meer campers, mensen met tijd en geld om er flink van te genieten.
Ik kan ze geen ongelijk geven. Al is het, ondanks deze prachtige reis, nooit meer bij me opgekomen om met een camper eropuit te trekken.
Fijn dat je mijn blog leest, geef gerust een reactie