Roodkapje, hoe het afliep

We kennen allemaal het sprookje van Roodkapje, het meisje dat op bezoek ging bij haar zieke oma en op het hart gedrukt kreeg niet van het rechte pad af te wijken. De afloop hoef ik niet te vertellen.

Of toch, de gebroeders Grimm braken het verhaal vlug af met het bekende sprookjeseinde, en ze leefden nog lang en gelukkig. Maar was dat ook wel zo of hield ook hier het nieuws op nieuws te zijn omdat het vervolg niet boeide.

Eerder vertelde ik hoe het verhaal in de roedel gebruikt werd. Vooruit, hier dan nog maar een keer:

Izegrim maant zijn roedel tot stilte. Hij is de alfaman en tevens een begenadigd verteller. En ook vanavond wil hij een verhaal kwijt.

‘Er was eens, lang geleden, een roedel wolven in dit woud. Voor hun eigen veiligheid en voor het gemak van de gezamenlijke jacht waren de leden verplicht bij de roedel te blijven, niet anders dan nu nog het geval is. Maar binnen de groep was een eigenwijs mannetje dat al meermalen opgevallen was door zijn puberaal gedrag. Hij luisterde naar de naam Midas, als hij al luisterde.

Op een dag besloot Midas weer eens van de roedel af te dwalen, op zoek naar avontuur. Hij verloor alle contact met zijn familie en dwaalde af tot aan de randen van het woud. De jacht op voedsel heeft hij tot nu alleen in groepsverband gedaan, samen de prooi opjagen, afmatten en uiteindelijk doden. Samen de buit delen, de buik dik eten. Maar nu stond hij er alleen voor en dat was verdomd lastig. Die reeën waren ineens wel heel snel en behendig. De honger nam toe en dreef hem uiteindelijk het bos uit. Gevaarlijk, hij had dat wel gehoord maar honger is erger. Het verhaal gaat dat Midas uiteindelijk een oud mensenvrouwtje op het spoor is gekomen, het fijne weet ik er ook niet van. Dit mensje heeft hij in een hap opgegeten. En kort daarna een klein meisje met een rood mutsje. En als toetje een heerlijke bosbessentaart. ‘

De jeugd, die tot hier aandachtig geluisterd had begon te grommen. Dat leek hen ook wel wat, zo’n lekkere taart. Izegrim keek verstoord de groep rond en alleen dat al was genoeg om de aandacht weer volledig te hebben.

‘Daarna is hij als een blok in slaap gevallen. Wat er verder gebeurde kunnen  we alleen maar naar raden. Wel weten we dat Midas later die week is teruggevonden door een gier. Dood. Aan zijn kop was te zien dat hij ontzettend geleden moet hebben. Zijn buikvacht was zwaar beschadigd. En het vreemdste was, vertelde de gier dat hij bijna zijn snavel gebroken had toen hij bij zijn diner stuitte op grote rotsbrokken in het lijf van de wolf. En dan gaan we nu maar eens op zoek naar onze eigen maaltijd voor vandaag.’

Glimlachend kijkt de alfaman naar zijn wijfje, ‘zo, die lopen vandaag niet weg’.

 

Zoals je ziet gebruikte de wolf de geschiedenis om het kroost iets te leren.

Hoe anders verging het het meisje. Natuurlijk waren haar ouders opgelucht dat het avontuur goed afgelopen was. Er werd gefeest met familie en vrienden maar ze verzuimden hun dochter serieus op de gevaren des levens te wijzen. Ze dachten dat het wicht haar lesje wel geleerd had.

Maar Roodkapje was hardleers en goedgelovig. Niet veel jaren na het avontuur met de wolf legde ze haar rood kapje af en werd ze in het dorp bekend als Domblondje. Een bijdehand klasgenootje zag er wel brood in en werd haar loverboy.

Menig wolf in schaapskleren deed haar de benen spreiden. ‘Wat heb je mooie borstjes’, het gevlei was niet van de lucht en het klasgenootje reed er een grote auto van.

De ironie wil dat de jager een van haar vaste klanten werd. Ze kwam hem bekend voor maar zonder rood kapje kon hij haar toch niet plaatsen.

Domblondje raakte aan de heroïne, het werd van kwaad tot erger. Misschien ben je haar eens tegengekomen. in een park of in een overdekt winkelcentrum. Met zo’n grote plastic tas waar al haar bezit in past. Bedelde ze met holle ogen om een paar centen voor drank en drugs. Twee keer ontsnappen aan de grote boze wolf is slechts weinigen gegeven.

Blijft wat er met oma gebeurde. Zij was al oud en omdat Roodkapje nooit meer langs kwam met koekjes en bloemen verzuurde ze en sleet ze haar laatste jaren in eenzaamheid. Vaak verzuchtte ze, had die schrokop van een wolf toen maar doorgebeten in plaats van me in zijn geheel in te slikken. Ik denk dat ik dan beter af was geweest!

De gebroeders Grimm wisten dit natuurlijk allemaal wel maar kozen liever voor fake news, ook toen al.