Getormenteerd

Wat sommigen zien als te snel werken is in werkelijkheid heel gewoon, een normale regelmatige productie, ervan uitgaande dat een schilder werkelijk net zo hard moet werken als bijvoorbeeld een schoenmaker.

Vincent van Gogh, 12-2-1890

En, het moet gezegd, productie maakte hij, zeker in zijn Franse tijd.

Hij was niet makkelijk in de omgang met mensen, relaties hielden niet lang stand. Een paar maanden schilderles bij zijn oom, Anton Mauve, in Den Haag, een paar maanden les op de Koninklijke Academie in Antwerpen, en hij hield het voor gezien. Ruzie met zijn ouders, met zijn broer Theo waar hij financieel afhankelijk van was, met schildervrienden als Paul Gauguin.

Toch was hij een sociaal mens getuige zijn werk in de Borinage, zijn onderwerpkeuze ook, de gewone eenvoudige mensen. Hij was liever vrij met 100 franc in de maand dan gebonden met het dubbele inkomen.

En ondertussen schilderde hij, in donkere tinten in zijn Hollandse tijd, vanaf zijn kennismaking met Parijs, met schilders als Toulouse Lautrec, Bernard, Seurat veranderde zijn palet. Kleur werd uiteindelijk zijn handelsmerk.

Van de Japanners leerde hij omgaan met de elkaar versterkende complementaire kleuren, van de impressionisten zijn losse penseelstreken.

Zijn pogingen een schilderscollectief te starten stranden, eerst in Parijs, later met Gauguin in Arles.

Maar hij was niet in een vakje te plaatsen.

Zijn geestesziekte, zijn lijdensweg is in sommige van zijn latere werken zichtbaar. Zijn onrust, de spanningen.

Maar ook zijn veelzijdigheid. Zijn portretten, de landschappen, zijn zonnebloemen en bloesemtakken.

Hij is niet oud geworden. Hij overleed in 1890 in Auvers. Gewaardeerd door zijn collega’s, de rest van de wereld volgde pas na zijn overlijden. Nu staat hij, terecht, bekend als een van de grootste schilders die er ooit geweest zijn. Menig schilder die ik in deze serie beschreef gaf aan aan van Gogh schatplichtig te zijn.

Rest ook nu nog een uitdaging iets in de stijl van van Gogh te maken. Het werd de Schoonhovense Veerpoort. Als startpunt koos ik daarvoor Vincents kerk in Auvers, een van zijn laatste werken.

Met dit blog eindigt de serie uitdagingen, gebaseerd op de boekjes die de Volkskrant ooit uitbracht. Ik heb er met veel plezier aan gewerkt en een hoop van geleerd.