In hoeverre mag je rekening houden met de persoon van de auteur bij het lezen van zijn/haar fictie?
Natuurlijk mag dat, zou ik zeggen. Maar pas op, voor je het weet sta je op je verkeerde been, haalt de schrijver je finaal onderuit. Ja, ook die schrijver die je denkt te kennen.
Het zal best dat in ieder verhaal iets van de schrijver zit, iets wat hij/ zij meegemaakt heeft, bijvoorbeeld. Maar voor hetzelfde geld gebruikt hij/ zij zo’n ervaring door het spiegelbeeld te beschrijven of vast te leggen hoe het verloop beter had kunnen zijn.
Persoonlijk schrijf ik in het algemeen in de eerste persoon enkelvoud. Als het gaat om mijn dagelijkse blogs en ik vertel over wat ik meemaak of hoe ik ergens over denk dan kun je ervan uitgaan dat ik ik is. Maar, zodra ik overschakel op fictie moet je oppassen. En, bedenk, een fictief stukje kan er verraderlijk echt als een reëel verslag uitzien.
Van mij mag je, ik zie graag iemand zien wankelen, het verkeerde been kiezen. Zonder blijvende beschadigingen, vanzelfsprekend.
Ik houd me nooit zo erg bezig met de persoon van de schrijver, ik zal hooguit zijn naam onthouden om meer werk van hem/haar te lezen wanneer me dat bevalt. Tsja en wat jou betreft Carel, bij jou ben ik altijd een beetje op mijn hoede…. ik sta graag met beide benen op de grond!
wat dat laatste betreft, heel verstandig
Ik hou geen rekening met de auteur
Of het moet autobiografisch zijn
ik las het
Ach hoe je ook schrijft er ligt altijd iets van jezelf in je schrijven hoe dan ook
denk ik ook