Ik doe dagelijks mijn boodschappen, mijn bezoekje aan de supermarkt. We moeten eten! En, ik weet het maar, je kunt ook voor een aantal dagen in huis halen. Er is dus nog iets anders, ik moet eruit, ik moet mensen zien.
En zo kwam ik een bekende tegen. We zaten samen in een kookclubje maar kookten ook meermaals samen de sociale maaltijd bij de SWOS.
“Ik loop al de derde keer de winkel door, het is echt zoeken.”
Ik weet dat hij ook in deze super de weg weet, ik kom hem er vaker tegen. Maar, vertelde hij, hem was gevraagd om een lijstje af te werken voor iemand die zelf de boodschappen niet meer kan doen, hij was dus als vrijwilliger ingezet.
“Het is lastig, je denkt hier de weg te kennen maar het boodschappenlijstje van een ander volgt een ander pad.” Ik begrijp het, zie dezer dagen vaker klanten die de weg niet weten. Ze lopen met de telefoon aan het oor, ‘op het lijstje staat karnemelk maar er staan hier wel vier, vijf soorten!’.
Ach, hij heeft net als ik de tijd aan zichzelf en het is dus niet erg. We helpen waar nodig en als we kunnen, daar gaat het om.
