Een onverwacht uitje

Zondagmiddag kregen we een positief op de vrijdag ondergane coronatest. Nu ben ik normaal gesproken positief ingesteld maar dit bracht alleen maar negatieve gevoelens. En, ik had natuurlijk niet voor niets de test aangevraagd maar ik voelde me steeds beroerder.

Toen de huisarts constateerde dat er veel te weinig zuurstof in het bloed zat was de keuze voor ziekenhuisopname onvermijdelijk en dinsdag rond twee uur begon de intake met longfoto’s. En daarna werd er van alles gemeten, bloeddruk, saturatie, ademritme, hartslag, ik zal vast nog wel wat vergeten. En ik moest allerlei vragen beantwoorden over leefstijl, gezondheid en medisch verleden.

Rond half vijf is de beslissing dat opname wenselijk is en word ik met bed en al naar de vijfde verdieping gereden. “U boft, een plekje aan het raam!” maar dat valt tegen. Het is grauw herfstweer en ik kijk nu niet direct op het mooiste stukje Gouda.

Dat ik het avondeten mis is niet erg, ik heb totaal geen eetlust. En afleiding genoeg, het meten begint opnieuw en er moeten nog tal van vragen beantwoord worden. Uitgeput val ik in een droomloze slaap, een paar keer onderbroken door herhaalde metingen.

In loop van de woensdag leer ik de geldende routines herkennen. Niet de mensen. Wapperende signaalgele jasschorten, mondkapjes, beschermende brillen. Verpleegkundigen, verzorgenden, cateraars, een geoliede machine. Maar dat is het helemaal niet, het is geen op elkaar ingespeeld team maar een samenraapsel van deskundigen die normaal elders in het ziekenhuis hun werk verrichten. Maar het werkt goed. In alle rust, ik krijg de aandacht die ik nodig heb en net een beetje meer.

Thuis gaat het minder goed. José is ook positief getest en vertoont hetzelfde ziektebeeld, gelukkig behalve de kortademigheid. En spanning en emotie wegen zwaar mee. Het is niet bevorderlijk voor mijn nachtrust.

Toch begint de donderdag positief. De nachtdienst halveert de zuurstof toediening zonder nadelige gevolgen. Om half acht komt er meer beweging.

Mijn kamer is nog donker, zij het dat de deur open staat en een diffuus licht de centrale hal verlicht. Gele engelen fladderen naar de balie. Het werk wordt verdeeld. En dan is het ineens dag en rumoer en drukte. Er wordt weer geprikt, er wordt weer gemeten. Tegen tienen komt de longarts. Ze vraagt hoe het gaat en ik geef aan dat ik me goed voel maar me behoorlijk zorgen maak over de situatie thuis. Ze vraagt meteen uit te zoeken wat de mogelijkheden voor thuiszorg zijn, voor mij dan, voor José valt buiten haar bevoegdheid. “Want ik wil de extra zuurstof laten vervallen en, mits thuiszorg geregeld kan worden mag je dan van mij naar huis.” Een groter plezier kon ze me niet doen. Niet veel later word ik gebeld door de ziekenhuisafdeling die op zoek gaat naar de thuishulp, de dame in kwestie heeft wat aanvullende vragen. Het balletje rolt. En ondertussen krijg ik geen nieuw infuus remdesivir. Ik begin erin te geloven.

Ik begin aan een houtskooltekening waarin ik mijn bewondering vastleg voor al die geweldige mensen hier. Een portret al zal geen van hen zich herkennen. Al zou ik de tijd hebben gehad voor een privéportret, ik zou het niet willen. Ze zijn me allemaal even lief! Nog een nachtje slapen.

En dan is het vrijdagmorgen. Ik heb gelukkig geen nieuwe problemen. De zaalarts meldt dat de thuiszorg geregeld is en dat de afdeling de rest  voor haar rekening neemt. De tassen staan gepakt, het uitje zit er op.

Het was noodzakelijk, beslist maar gelukkig ook snel weer voorbij. In zekere zin was het ook een mooie ervaring. De liefde waarmee die mensen voor hun patiënten zorgen maakt me blij. En ook de relatie met vrouw en kinderen kreeg weer extra accenten. Met name werd het weer eens uit de dagelijkse routine gehaald en opgepoetst. Ik ben daar blij mee!

8 Comments

  1. Ha Carel,
    Gisteren elkaar al even gesproken. Blij voor je dat het door kan gaan dat je naar huis mag en je samen met José beiden aan jullie herstel kunnen gaan werken.
    Heel veel succes daarbij en dank voor je leuk geschreven blog.
    Groetjes Carla.

  2. Dat is toch schrikken, zo’n positieve uitslag. En dan ook nog eens naar het ziekenhuis. Superfijn te lezen dat je weer naar huis mag en aan het opknappen bent. Kunnen we allemaal weer genieten van jouw creatieve uitspattingen.

  3. zo wat een verhaal zeg, terwijl ik thuis zit te werken en zo af en mijn blik in gedachten afdwaalt met de wetenschap dat je positief getest was, is dichtbij ook in een keer in vele opzichten ver weg. Fijn dat je weer terug bent thuis in je eigen omgeving. en beiden beterschap. mocht je hulp nodig hebben? laat het weten!

Laat een reactie achter bij LiesbethReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.