De eerste dagen in het ziekenhuis had ik mijn eigen ruime kamer. Er kan wel een tweede bed bij maar dat is kennelijk niet nodig. Luxe hoor!
Daar komt de derde dag verandering in. Ik weet dan al dat ik, wanneer mijn gezondheid niet wijzigt, nog maar een ziekenhuisnacht kent en verheug me erop weer naar huis te kunnen.
Die middag krijg ik een kamergenoot, een Hagenaar van naar schatting een jaar of vijftig. Hij moet verhuizen, het Haagse ziekenhuis moet bedden vrijmaken voor andere, dan Covidpatiënten. Kan gebeuren en ik bedenk nog dat je dan beter in Gouda dan in pak ‘m beet Zwolle terecht kunt komen in verband met de overigens beperkte bezoekmogelijkheden.
En dan vertelt hij zijn verhaal. Over zijn moeder die twaalf dagen geleden in hetzelfde Haagse ziekenhuis gedotterd is en een dag later naar huis mag. Maar voor even want al snel moet ze terug, op haar afdeling in corona vastgesteld. Ook zij blijkt besmet en al snel ligt ze op de Covidafdeling. Twee dagen later volgt hijzelf. In dat even dat zijn moeder thuis was heeft ze het virus overgedragen. Hij komt op dezelfde afdeling terecht, twee kamers verder.
Het gaat steeds slechter met zijn moeder, ze leeft nog twee dagen voor ze als zoveelste Covidoverledene genoteerd wordt. Mag het als een lichtpuntje gezien worden dat hij haar die laatste dagen mocht steunen? Misschien ooit.
De crematie zal vrijdag plaatsvinden. Zijn vrouw en kinderen, een paar jongens van rond de twintig draaien voor de voorbereiding op. Zelf begeleidt hij hen zo goed en zo kwaad als het kan op afstand, een afstand die door de overplaatsing alleen maar groter is geworden. Hij is alert maar de impact ontgaat hem volledig.
Vrijdag krijgt hij een aparte ruimte om de crematie via streaming te volgen. Alle lof voor de manier waarop het afdelingspersoneel alles faciliteert en hem persoonlijk begeleidt. Als het allemaal verder volgens plan verlopen is ging hij zondag naar huis.
En ik blijf met een bizar verhaal zitten.
