Het is westerse arrogantie, zoals wij het doen is goed, het beste voor de mens. En daarmee veroordelen we andere levensstijlen van minderwaardig tot barbaars. Ik heb daar vaak moeite mee, er leiden veel wegen naar Rome zoals het spreekwoord luidt. Bovendien, waarom zouden we allemaal naar Rome moeten?
Dat betekent niet dat er ook in mijn ogen levenswijzen zijn die ik barbaars vind. En die die de Taliban Afghanen opdringt is daar een van. Het tast de rechten van de mens op allerlei manieren aan.
De Afghaanse vrouw is daarbij het grootste slachtoffer. Haar vrijheid wordt gereduceerd tot bijna niets. Geen werk, geen studie, volledig onderworpen. Het is dat ze nodig is voor de voortplanting, het moederschap, maar daar blijft het bij.
De afgelopen twintig jaar hebben ze mogen proeven aan de vrijheid. Ze kregen onderwijs, fatsoenlijk werk, ze telden mee. Aan dat alles lijkt een eind te komen nu de barbaren weer de macht gegrepen hebben.
De vrouw op de potloodtekening is Mahbouba Seraj, in de afgelopen twintig jaar nauw betrokken bij de ontwikkeling van de Afghaanse vrouwen.
Of de twintig jarige militaire aanwezigheid iets heeft opgeleverd?
Ik denk dat de naweeën vooral heel veel leed tot gevolg hebben.
Waarbij ik het barbaarse niet wil ondersteunen.
Geo-politiek, minerale grondstoffen, fossiele brandstoffen hebben in mijn ogen vooral een ideologische sausje gekregen.
Daar waar geld in de grond zit komen steeds geweldsincidenten te voorschijn.
Vredelievende groet,
Ik vrees dat je gelijk hebt