Het Keerpunt, boekpresentatie

Buurman Charles vierde zaterdagavond zijn verjaardag en dat resulteerde in een nachtelijk, zo niet vroeg in de ochtend het bed opzoeken (ik overdrijf graag, maar vroeg in bed was er niet bij). Uitslapen dus en een tamelijk laat weekendontbijtje, niks mis mee. Maar daarna moest ik toch wel opschieten om na het douchen nog even voor vertrek een kopje koffie naar binnen te kunnen werken. Klokslag twaalf wist mijn navigatiesysteem wat het einddoel van de trip was en kon de auto gestart worden. Dat de trip met een korte omweg langs een NS-station was had ik niet aan het systeem gemeld, ik ken de omgeving daar best wel een beetje. Drie kwartier later had ik beide zijden van het station Driebergen Zeist gezien (want zo goed ken ik de omgeving dan ook weer niet) en uiteindelijk ontdekt waar de stationshal is. Ik mocht daar twee Drentse gansjes ophalen die, naar al gauw bleek, de treinpassagiers richting centrum van het land danig geterroriseerd hadden. Die medereizigers moeten welhaast uitgeput op Utrecht CS uitgestapt zijn met het vaste voornemen nooit meer met het openbaar vervoer naar de Randstad te gaan. En daar kon NS deze keer nu eens voor de verandering niets aan doen. Maar goed dus dat ik de dames niet langer dan een minuut of drie, vier in mijn limousine had. Einddoel het Wapen van Rijsenburg.
‘Er is daar parkeergelegenheid genoeg.’ Dat klopte ook nog, precies een plekje maar meer heb ik niet nodig.

Eenmaal binnen was ik mijn passagiers zo kwijt. Ongewild maar zo gaat dat als zowel zij als ik allerlei mensen tegenkomen die we in geen jaar, soms ook langer gezien hebben. Ik heb me eerst maar even bij de grote organisator gemeld die me een badge opspeldde en de bestelde bundels aanreikte. En dus verliet ik meteen het pand weer, wat moet je anders met zo’n doos, die ging direct de auto in. Twee boekjes mee, mijn eigen schrijversexemplaar en eentje voor Linda. Haar had ik beloofd een boekje te sturen voorzien van handtekeningen, een exercitie die ik toch ook voor mijn eigen boek moest doen.

Terwijl de eerste verhalen vanachter de microfoon de zaal ingeslingerd worden sta ik zo’n beetje in het portaal bij te praten met Nils, partner in crime als het gaat om de Franse dochter en de Indische weduwe. Later zet Ditte ons met Jolka nog op de foto, de eerste keer dat dit illustere gezelschap in een beeld te vangen was. Uit de zaal klinkt gemopper, het is te rumoerig en dat is irritant. Maar met wat sleutelen aan het geluid is het redelijk verholpen al blijft het hier en daar niet stil. Dat is het gevolg van het feit dat het gezelschap zich over meerdere zaaltjes moet verspreiden, wanneer een voordracht niet (goed) te horen is ga je vanzelf zelf aan de babbel. Veel hernieuwde kennismakingen, veel nieuwe kennismakingen en een paar uur verder komt er een einde aan het programma. Samen met Ditte (Twente) nog even de uitslag van Utrecht- Twente (1-1) besproken, alweer een club met kampioensaspiraties die in de Domstad punten achter moest laten. Tot mijn plezier, Ditte denkt daar wel anders over.
Met een select gezelschap blijven we over en genieten we een prima verzorgd diner. Het zal goed half negen zijn geweest toen ik de auto van de parkeerplaats draaide, richting Utrecht. Daar heb ik Caronne nog even netjes voor de deur afgezet en toen door de steeds mistiger wordende polder huiswaarts.
Tijd voor een neut en even bijkomen.