Een mens is nooit te oud om wat te leren. Zo kwam ik bij het lezen van de weekendkrant het woord antropomorfisme tegen. Nooit van gehoord al kon ik uit de context en wat er van mijn gymnasiumtijd is blijven hangen wel opmaken wat ermee bedoeld wordt.
Het gaat om het toekennen van menselijke ervaringen, belevingen en gevoelens aan voorwerpen en vooral ook dieren.
Een bekend verschijnsel, zeker als het om dieren gaat. Hoe al de kat erover denken, wat zielig voor die parkiet.
In de Donald Duck of een middeleeuws dierenepos moet dat natuurlijk kunnen. Maar de werkelijkheid is anders.
Dieren reageren instinctmatig, niet na overwegingen. Het afwegen van risico’s kennen ze niet, hebben ze ook geen tijd voor. Instinct kan zorgen voor ouderzorg, gaat het toch fout dan geen rouwproces maar zo mogelijk een tweede leg, het voortbestaan van de soort is de drijfveer.
Hoe dichter het dier bij de mens komt, des temeer wordt het menselijk gedrag toegekend. Ik vind dat maar vreemd.
