Het lijkt gelukt! Gisteren schreef ik er behoefte aan te hebben me als een baron von Münchhausen aan het eigen hoofdhaar uit de prut te trekken. En, ik kan melden, dat is gelukt. Figuurlijk natuurlijk.
Wat lieve reacties op mijn blog en een paar goede gesprekken brachten verlichting. Het maak van je hart geen moordkuil gaf de nodige lucht. Lucht en relativering maar ook trok ik voor mezelf een lijn, tot hier en niet verder!
Het leven gaat door, ik vier het leven.
