Betrekkelijke stilte

Ik fiets door de waard, geniet van de betrekkelijke stilte. Er is immers leven genoeg, zowel voor het oog als voor het oor. Wat ik mis, of eigenlijk niet mis, zijn de geluiden van de mens. Geen voorbij razende auto’s of motoren, geen vliegtuigen, geen te hard staande radio’s. Geen kwetterende groep scholieren, geen luid bellende toerfietsers, opzij, opzij, opzij, we hebben ongelooflijke haast.
In de verte loopt een man met zijn hond, ze komen mijn richting uit. Tot mijn verbazing, misschien zelfs wel verbijstering, draagt hij een koptelefoon. Als hij nog dichterbij komt hoor ik hem meezingen over een vlieger en zijn overleden moeder. Een André Hazes-fan, dat mag natuurlijk. Maar ik begrijp niet hoe iemand, zelfs al is het een dagelijks rondje, zich zo van de natuurlijke stilte kan afsluiten.