Tijdens mijn wandeling, gistermorgen, zag ik er weer een, een merel. Een gewoon vogeltje, een van de bekendste. Maar hij is een paar jaar uit beeld geweest, hier in ieder geval. Er zijn er nogal wat gesneuveld bij de bestrijding van de buxusmot.
Gisteren meldde ik blij zijn gezang weer gehoord te hebben. En tijdens die wandeling kwamen de gedachten bij me boven.
Is het toeval dat de merel terug komt nu coronamaatregelen verdwijnen? Verdrijft de merel het chagrijn dat het virus steeds nadrukkelijker op de samenleving drukte? Gaan we weer vrolijker tijden tegemoet? Keert het optimisme terug?
Of negeren we de blije tonen en blijven we mopperend in het onredelijke hangen? Blijven we ontevreden over het teveel dat we al hebben? Maken kleine dingen ons niet langer blij?
De merel zingt de dag een welkom, nog voor ze goed en wel begonnen is. Blackbird singing in the dead of night. Ik zing zachtjes mee.
