We, dat wil in dit geval zeggen, de Staat der Nederlanden, staan op het punt een schilderij te kopen voor zo’n € 150.000.000. Daar komen nog wat stuivers bij uit andere portemonnees.
Nu gaat het om een Rembrandt, niet een van onze minste schilders dus we moeten er wel wat voor over hebben.
Maar zoveel? En dat in deze tijd? Waarin het nodig is fors te investeren om de klimaatdoelstellingen te behalen, noodzakelijke uitgaven in mijn ogen. Waarin salarissen al jaren achterblijven, ook die in de zorg, voor leraren, voor politiepersoneel. Waarin 13% van de kinderen vanwege geldtekort op achterstand staan. Waarin de woningmarkt steeds meer slachtoffers kent.
In ons huishouden kan het geld maar een keer uitgegeven worden. En dat gebeurt dan in eerste instantie aan wat nodig is. Daarna pas denken we aan de leuke dingen. Ook als die leuke dingen mogelijk op termijn terugverdiend kunnen worden, zelfs wat kunnen opbrengen.
We moeten het schilderij hebben, het is het werk waarmee de schilder een geweldige stap zette, zich warm liep voor de Nachtwacht. En het toont de trots van ons vaderland in oprichting, de tachtigjarige oorlog liep ten einde. Dat de directeur van het Rijksmuseum dit zegt begrijp ik. Argumenten waar ik niets mee heb. Het schilderij gaat niet verloren als we het niet kopen, het raakt hooguit tijdelijk uit zicht.
Wat is nu 150 miljoen op de rijksbegroting. Het is eenmalig, niet structureel. Ja hoor, begrijp ik, we ondervinden geen blijvende schade, salarisverhogingen komen ieder jaar terug.
De kabinetsformatie loopt op zijn eind, wat de uitkomst is is nog even de vraag. Of dat aangekondigde nieuwe elan ook tot verbetering leidt op gebied van klimaat en eerlijker verdeling moeten we afwachten. Zo niet dat zou ik die vaandeldrager lekker bij de familie Rothschild laten hangen, is de aankoop een verkeerd signaal.
