De wereld is klein

Gisteren hadden we, zoals ieder jaar weer op de dertigste juni, twee verjaardagen te gaan, een broer en een zwager. Die zwager werd zestig, reden om eens op een anders dan normale wijze zijn verjaardag te vieren. Omdat hij al sinds jaar en dag met een min of meer vaste fietsploeg rondtoert waren zijn fietsmaten en anderen die aan wilden sluiten eerst wat kilometers gaan fietsen. Ik kon daar niet bij zijn vanwege die andere verjaardag.
Wij kwamen ongeveer een kwartier voor de fietsers terugkwamen aan, waren zo’ n beetje de  eersten. Wel zat er al de echtgenote van een van de fietsmaten, en ik stelde me netjes voor, ik had haar niet eerder gezien.
‘Hé, ook een Karel, mijn man heet ook zo’. Uit de tongval kon ik opmaken dat ze niet al te ver boven Amsterdam moet wonen of gewoond hebben.
‘Ja, maar dan wel een Carel met C dus, als je goed articuleert hoor ik het verschil wel’. Er passeren wat koetjes en kalfjes en dan komen de mannen binnen. Felicitaties en praatjes met deze en gene, een aantal van de mannen ken ik wel Vanzelfsprekend de zwagers en neven maar ook een stel vrienden van de jarige heb ik eerder ontmoet. Karel wordt netjes aan me voorgesteld en verdwijnt dan weer uit mijn beeld, hij gaat als eerste onder de douche.

Maar laat ik eerst vertellen dat ik een vriend heb, al uit de lagere schooltijd kennen we elkaar. En die vriend liep vele jaren geleden tegen een schooljuf uit Wormerveer aan en sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Huisje gekocht in Krommenie, kinderen gekregen, zo’n beetje in dezelfde periode als waarin onze jongens geboren zijn.

Karel komt even naast me zitten en vertelt me het wonderlijke verhaal dat hij uit Wormerveer komt maar via via ruim dertig jaar geleden aansluiting vond bij het toerclubje waar ook mijn zwager lid van is. Hij vertelt dat om beurten de mannen een tocht uitstippelen en dat hij negen van de tien keer in het Utrechtse start maar dat de mannen de tiende keer naar Noord Holland gaan. Ik vertel dat we daar regelmatig gefietst hebben met die hierboven genoemde vriend, dat we het een mooi gebied vinden. En ik vertel dus dat we regelmatig in Krommenie komen. Welnu, hij woont in Wormerveer (die plaatsen liggen tegen elkaar aan) en was tot zijn pensionering natuurkundeleraar op een middelbare school.
‘Oh, maar dan heb je misschien de jongens van onze vrienden ook wel in de klas gehad!’ En dat had hij!
‘Was dat niet dat meisje dat eens vrij vroeg omdat ze in een röhnrad moest draaien? Ik had geen idee wat dat voor een ding was maar ze bleek er erg goed in te zijn en moest toen meedoen aan een Europees kampioenschap.’ Wel, dan hebben we dus dezelfde voor ogen.
‘Maar dan ken ik haar broertje wel, die is een paar jaar jonger en met mij wel mee geweest op skivakantie, van school uit.’ Karels vrouw doet ook een duit in het zakje.

En zo kreeg ik bij vertrek de uitdrukkelijke opdracht beide kinderen, inmiddels jongvolwassenen, de hartelijke groeten over te brengen. Bij deze, Joke en Martijn!