Die arme ouderen

In de zaterdagbijlage van onze krant lees ik een artikel over mensen die met pensioen gaan en dan zowel financieel als sociaal veel inleveren. De VU heeft er onderzoek naar gedaan. Het is moeilijk andermans boeken te lezen en financieel moet je inderdaad een stap terug doen. Hoe groot die stap is is afhankelijk van welke maatregelen je getroffen hebt of voor je getroffen zijn. Ik heb de indruk dat de meeste nieuwe gepensioneerden redelijk uit de voeten kunnen maar, nogmaals, ik kan niet in hun persoonlijk boekhouding kijken. Het gaat me meer om die tweede kant van het verhaal. De pensionado zou in een gat vallen, zijn netwerk valt weg, niemand heeft nog belangstelling voor hem/haar. De status die je tijdens je arbeidzaam leven hebt opgebouwd valt weg. En dat klopt maar ik vraag me in alle oprechtheid af of je die moet missen. Je collegae van vroeger, ze beloven contact met je te houden maar de praktijk is anders, druk, geen tijd, sorry hoor. Ik ben dan geneigd te zeggen, ik begrijp het en eerlijk gezegd heb ik ook weinig tijd voor jullie. Ik heb een nieuw werkterrein gevonden, niet betaald, maar ontzettend nuttig. Een nieuwe status, zeker wel, in een heel andere wereld en voor wat het waard is. Maar die vorige verdwijnt ook automatisch op je afscheidsdag. Want dat is het natuurlijk, wanneer je arbeidscontract afgelopen is hoef je niet achter de geraniums te gaan zitten. Er is genoeg onbetaald werk waarbij je je nuttig maakt voor de maatschappij en, niet minder belangrijk, je gewoon merkt dat je nog steeds nuttig bent in die maatschappij. Er is ook voldoende werk dat misschien niet direct nuttig is voor die maatschappij maar waar je erg gelukkig van kunt worden. Pak een studie op, doe onderzoek naar wat dan ook. Verdiep je in zaken, verrijk je kennis. Kruip hoe dan ook niet in je schulp. Mensen die klagen over statusverlies, gebrek aan waardering moeten een schop onder de kont krijgen, een knop omzetten en op zoek gaan naar een leuke invulling van de in hun schoot geworpen vrije tijd. Klagen mag alleen als je fysiek of psychisch niet meer in staat bent tot iets nuttigs. Of ben ik nu te streng?