Ik heb onze nationale mopperkont af en voor een paar dagen naar zijn geliefde Texel gestuurd. Even uitwaaien, het zal hem goed doen.
En het geeft mij even de gelegenheid me af te vragen of het allemaal wel goed gaat in onze participerende welvaartsstaat. Aanleiding is een verhaal dat me onlangs ter ore kwam en dat ik hier kort en geanonimiseerd weergeef.
Een aantal mensen start een initiatief dat uiteindelijk moet leiden tot een stichting die maatschappelijk een belangrijke taak moet vervullen. Een goed doel dat door iedereen onderschreven zal worden. Jong of oud, conservatief of progressief, arm en rijk, neem maar van mij aan dat de wens tot verwezenlijking breed gedragen wordt. De initiatiefnemers zijn van onbesproken gedrag en hebben stuk voor stuk eerder bijdragen geleverd aan de participatie.
Een van de eerste dingen die zo’n initiatief nodig heeft is een bankrekening. Geen volle, gewoon om het eerste geldverkeer mogelijk te maken. Ook al in de verkenningsfase moet er af en toe wat betaald worden. En veel vragen kunnen dan nog niet beantwoord worden. Bijvoorbeeld hoe het initiatief aan het geld komt, wie subsidie verleent, welke fondsen worden aangeschreven. Zonder ondersteund antwoord mag de bank geen rekening openen. Zonder rekening valt er weinig te organiseren. Het bekende kip en ei verhaal
Is de bank wat te verwijten? Zij beroepen zich op de regelgeving die onder andere witwaspraktijken moet tegengaan. Maar slaan we ook in deze regelgeving niet door? Is er wel genoeg nagedacht?
Het deed de financiële man verzuchten dat straks een dergelijk initiatief nog slechts te starten is met steun van de bank van de onderwereld. Dat is natuurlijk niet hun bedoeling, dat spreekt voor zich.
Maar moet zo’n mooi initiatief dan sneuvelen vanwege doorgeslagen regelgeving?
