Een mooi mens

Het zal een jaar of vijf, zes geleden zijn geweest. Een dagje sauna in Bleiswijk, altijd lekker om even stoom af te blazen, tot rust te komen. Anders dan normaal is het die dag vrij stil, weinig bezoekers. In de infraroodsauna treffen we een dame op leeftijd. Haar donkere huid heeft duidelijk vroeger meer te omvatten gehad. Haar vel is een grote aaneenschakeling van rimpels, nee, plooien. Aan de verschrompelde tepels kun je zien welke plooien eens haar pronte borsten moeten zijn geweest. Zesentachtig is ze, zegt ze, denkt ze. Wat maakt het uit. Kort na de bevrijding is ze met haar Nederlandse man uit Suriname naar Rotterdam gekomen. Een lange zeereis naar een koud en onbekend land. En daar in Rotterdam heeft ze mooie jaren gehad. Eerst vierentwintig jaar met haar man en na diens overlijden en een periode van rouw en kou met een nieuwe vriend. Met deze tweede man heeft ze tot rond haar zeventigste wekelijks getennist en nu nog, als ze het vertelt net een uurtje geleden, heeft ze gesport in de naastgelegen gymzaal. Doet ze altijd op woensdag, eerst een uurtje ballen en dan door naar de sauna.
Ze praatte honderduit. Vooral reflecterend natuurlijk. Over wat ze allemaal heeft meegemaakt, over haar beide mannen, ook de tweede is inmiddels gaan hemelen. Lief en leed, maar nooit in mineur. Diepe indruk heeft ze toen op mij gemaakt. Zo oud worden, kan het mooier? Wat een prachtmens!