Je kent dat waarschijnlijk wel, zo’n liedje dat uur na uur in je hoofd spookt, uiteindelijk tot vervelens toe.
Gistermorgen werd ik wakker met zo’n kriebelbeest, alleen zonder melodie, alleen een volzin. Vraag me niet waar die vandaan kwam, het moet van heel diep zijn geweest.
Non scholae sed vitae discimus, niet voor de school maar voor het leven leren wij. Althans, dat was de vertaling die de school eraan verbond. De tekst komt uit brieven van Seneca aan Lucilius, uit het jaar nul dus ongeveer. Waarschijnlijker is het dat Seneca voor een andere betekenis ging: ‘niet van de school maar van het leven leren wij’. Een subtiel doch wezenlijk verschil, te verklaren vanuit het gebruik van naamvallen in het Latijn.
En met die oorwurm ging ik al vroeg letterlijk aan de wandel. Even een hemmetje, een rondje van een kilometer of vier lang overpeinzingen. School als startpunt bij het vergaren van kennis is van groot belang, ik ga dat niet ontkennen. Maar het is slechts de basis, een vergemakkelijken van waar het werkelijk om gaat. De vertaalslag, de toepassing in het echte leven.
Onwillekeurig denk ik aan mijn wijze moeder. Klas acht van de lagere school vanwege de leerplicht, er was geen geld om door te leren, er moest brood op de plank komen. Zij placht te zeggen: “Ik volgde de hogeschool van het leven!”.
Precies wat Seneca bedoelde al zal ze nooit van de man gehoord hebben.
Door het van me af te schrijven is de oorwurm verdwenen. Gelukkig maar!
Nu ben je het gewend dat ik mijn blogs met een plaatje ondersteun. Ik kon echter geen foto’s van Seneca vinden, die zullen gelijk met Pompeii verloren zijn gegaan. Ik kan dan ook niet garant staan voor de juistheid van bovenstaand portret.
