We lopen door de nauwe straatjes van het oude Funchal, de hoofdstad van Madeira. Kleine winkeltjes, kleine terrasjes. (In deze tijd van het koningslied en alle kritiek op het slechte Nederlands mag je ook hier wat van zeggen, een winkeltje is al klein dus dat bijvoeglijk naamwoord is overbodig.Maar omdat hier sprake is van meer dan gewoon maar klein doe ik het toch maar zo.) Drie tafeltjes met drie keer twee stoeltjes, meer is niet mogelijk, er zou niemand meer kunnen passeren. We passeren een galerie en lopen even binnen en bewonderen wat schilderijen.
Doe ik graag, even zo’n winkel binnenlopen.
Weer buiten ontdek ik al snel dat alle voordeuren, verder in de straat en in een paar zijstraatjes voorzien zijn van leuke illustraties. Niet van één kunstenaar, daar waar ze gesigneerd zijn kom ik steeds andere namen tegen. Soms is er gebruik gemaakt van de noodzakelijke ornamenten als deurkruk, sleutelgat en brievenbus, vaker ook niet. Heel vreemd, huizen die eeuwen geleden gebouwd zijn, deuren die daar al even lang hangen en dan modern schilderwerk. Het geheel doet heel gezellig aan, getuigt van saamhorigheid in de straat. Want waar zie je dat als er iemand zijn deur beschildert de rest volgt? 
war gaaf !
zeker, en heel inspirerend. Niet dat ik nu mijn voordeur aan het beschilderen ben, hoor 😉
Wat leuk zeg, dat ziet er wel heel vrolijk uit
vandaar!
Doet me aan Hindeloopen denken. Ziet er kleurig uit.
maar dat is allemaal min of meer hetzelfde, hier heeft en neemt men de vrije hand
Klopt, heel afwisselend dus…
Wow tof!
leuk hè, echt genieten daar