Gisteren sprak ik de hoop uit vandaag met een vrolijker blog te kunnen komen. Het spijt me, dat was wat naïef, ik had natuurlijk rekening moeten houden met de presentatie van de nieuwe kabinetsformatie.
Vooralsnog is het eerst zien en dan geloven. Op grote schaal het voornemen dat, wat de heer Rutte c.s. de afgelopen jaren kapot gemaakt hebben, dan wel maar hebben laten liggen. Hoe ze dat willen doen met een team uit dezelfde politieke stromingen is mij niet duidelijk. Zijn ze massaal van hun geloof gevallen?
Dan de rem op de groei in de zorgkosten. Op zich lijkt me dat noodzakelijk, de zorg wordt steeds duurder, de zorgvraag alleen maar groter. Maar, corona lijkt een blijver, waar zijn de plannen voor structurele maatregelen om die weerkerende druk op te vangen? Waar wordt die rem op gezet, op overhead, op administratie? Of ook op zorgpersoneel?
De toeslagenaffaire leidt tot afschaffing van toeslagen waar dan met name de rijkere ouders bij gebaat zijn. Is dat de oplossing van een falend beleid en onvoldoende uitgerust ambtenarenapparaat?
We zien ineens een uitgavenpatroon dat, ik weet niet beter, links Nederland consequent verweten werd. Goedkoop geld lenen, mooi zo lang het kan maar waar is de dekking?
Natuurlijk, met deze partijen mag ik niet verwachten dat uiteindelijk de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen.
Er is nog veel te veel onduidelijkheid, ik ben misschien wat voorbarig met mijn sceptische reactie, ik kan het niet helpen. Ervaringen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, ik weet het. Maar ik heb er vooralsnog een hard hoofd in. En dan nu maar hopen dat ik er naast zit.
