Sorry, geen blogje vandaag. Ik was al ver gevorderd toen ik me realiseerde dat mijn doel bereikt was. Ik had de boosheid van me afgeschreven. En, ook belangrijk, ik had voor mezelf geconstateerd dat ik blij ben in een rustige plattelandsgemeente te kunnen wonen. Meer heb ik toch niet nodig? Daarom zal onderstaand blog niet gepubliceerd worden!
Voor de tweede keer in een paar maanden tijd liep een aardige suggestie uit op malaise en ergernis.
‘Zullen we jullie.even op Utrecht CS afzetten?’ Normaal een wippie vanaf Galecop met het o.v. maar door de stakingen is niets normaal. Er rijdt een enkele bus en tram maar wanneer weet niemand. En met deze hitte is het geen pretje om voor onbepaalde tijd in de brandende zon te zitten wachten op een bus die misschien wel helemaal niet komt.
Onze poging, eind april, het station langs de zuidoostkant te benaderen draaide uit op een fiasco. Dus nu maar vanaf het zuiden het station aan de westzijde gezocht. Ook dat bleek niet de oplossing. We werden door steeds nauwer wordende straatjes gestuurd. En die straatjes werden steeds voller. Optrekken, stoppen, het is niet anders. Of toch, je kunt je zwarte Seat ook over de stoep rijden, er reageert vast wel iemand ergens te traag, sta je toch mooi iets verder naar voren. En als we nu over de verkeerde weghelft gaan, vast voorsorteren op wat er straks, na rechtsaf gegaan te zijn toch van ons verwacht word? Die tegenligger heeft mooi pech gehad, die ziet maar hoe ie daar komt waar hij wezen moet.
Oh, sorry, etterbakje, dat ik zo doordraaf, de wereld is van jou, waarom zou je delen? In jouw auto kan de airco het koelen niet voorwerken, jij hebt ongetwijfeld een afspraak die niet kan wachten.
Vaak verdwijnt het fatsoen achter het stuur.
Zonnige groet,
Dat is helaas zo. Zo bood ik tijdens deze rit iemand ruimte toen hij van een parkeerplaats kwam. Goed en wel na dit goede voorbeeld sloot hij zich aan bij de voordringers.