Monovisie

Monovisie, ofwel ieder oog zijn eigen hoofdtaak. Ik schreef er zestien april over, na een bezoekje aan de opticien. Daar werd ik geconfronteerd met dit voor mij nieuwe fenomeen. Kortweg, de noodzakelijke correctie voor bijziendheid wordt aan de kant van het sterkste oog gehandhaafd en aan de andere kant verminderd met ongeveer de plus die de leesbril biedt. De hersenen kiezen na gewenning het  in te zetten oog, het sterkste voor veraf kijken, het andere om te lezen. Naar aanleiding van dat blogje kreeg ik al reacties met positieve ervaringen, zo nieuw bleek het allemaal niet.
Een paar dagen later had ik een proefsetje in huis en een afspraak gemaakt voor een nieuwe lenscontrole. Praktisch vanaf het begin ging het goed, het juiste oog koos ik voor het te verrichten werk. Ik vergiste me nog wel eens, niet met het zien maar een automatische (mis)greep naar de leesbril die ik veilig buiten handbereik had gelegd. Sterker nog, een enkele keer wilde ik de leesbril na het lezen afnemen en greep ik in het luchtledige. Een soort fantoompijn, je voelt iets dat er niet meer is. Klein leed, natuurlijk en het ging snel over.
Gisteren onderging ik weer een lenscontrole. De ervaringen en de metingen bevestigden dat we een juiste keuze hadden gemaakt. In de loop van deze week krijg ik weer een telefoontje, de lenzen voor het komende halfjaar liggen dan klaar. Monovisie, voor mij een uitkomst! Geen gezoek meer naar een leesbril in de supermarkt omdat de kleine lettertjes op de verpakking het vereisen, geen vraag meer om een leesbril bij de menukaart, geen bril op, bril af bij het bijhouden van de verdiende punten op een klaverjasavondje. En ook tijdens vergaderingen en besprekingen geen hulpmiddel meer nodig bij het schakelen tussen mens en papier.