Om een kort verhaal lang te maken

In de periode dat ik de kwaliteit van onze schadebehandelaars moest bewaken heb ik menig proces verbaal moeten lezen. Ik kan je verzekeren dat dat soms best indrukwekkende verhalen waren maar het gebezigde proza verdiende absoluut niet de hoofdprijs. Verschrikkelijk, die volzinnen met juridisch aandoende constructies die kant noch wal raakten.
“Carel, jij schrijft doorgaans kort en bondig, kun je mij wat tips geven?”
De vraag komt van mijn sportmaatje, ik heb hem eerder al in mijn blogs genoemd en een enkele keer reageert hij ook, uitgebreid mag ik dan wel zeggen. Maar hij is een begenadigd verteller en als oud-politieman uit Utrecht heeft hij natuurlijk heel wat verhalen. Bovendien is hij qua stijl de uitzondering op de in de eerste alinea bedoelde collegae. Dat weet de redactie van een uitgave voor oud-dienders ook en dus vroegen ze hem weer eens een stukje te schrijven. Ik wil hem net wat tips geven maar kom er niet tussen.
“Ik wil een verhaal schrijven over een vent die een keer mij aan de balie stond uit te maken voor SS’er. Nu kan ik een hoop hebben maar dat niet”.
Nee, ik ga jullie het verhaal niet vertellen dat moet hij zelf maar doen. Het komt erop neer dat hij de man bij kop en kont pakte en zo op straat zette. En meteen gaat hij door over een invasie van heilsoldaten die willen collecteren en over een sigarenboer op het veemarktterrein die ook seksblaadjes verkocht. En ook die verhalen ga ik niet vertellen.
“Nou Jan, dan heb je al drie prachtige verhalen naar de redactie te sturen”, dat wordt smullen voor die oud-agenten.
“Drie?, Nee hoor, ik wilde dit in een stukkie schrijven!”
En die vraagt dus hoe hij zijn verhalen wat in moet korten! Ik heb zelden een zo simpel en doeltreffend advies moeten geven.