Onzichtbaar Nederland

Het is donderdagavond, tegen tienen kom ik thuis na een wederom gezellig uurtje schilderen. Op een klein doek verscheen een kerstengel die later op een deel van onze kerstkaarten een plek zal krijgen. 

Samen kijken we via uitzending gemist naar met het mes op tafel en daarna zappen we nog even zonder vooropgezet plan. Een bekende commentaarstem, de gedachten worden automatisch teruggeleid naar Nederland van boven. Van dat programma hebben we eerder genoten dus blijven we hangen. De beelden laten zien hoe het spoorwegnet langzaam groeit en daarna snel weer krimpt. En later gaat het over de postbode die ook de dorpsroddel rondbazuinde, dat alles op de fiets met hier en daar een koffiepauze. Via de postbezorger van vandaag de dag die een vijf, zes keer zo groot rayon bedient en geen tijd meer heeft voor een bakkie onderweg gaat het verder over de huidige communicatie via internet. Tijden veranderen, de infrastructuur verandert, stille getuigen resten, littekens in het landschap, stukjes spoor zonder begin en eindpunt, een stationnetje waar geen rails te bekennen is. Museumstukken als de autotelefoon.

Ik vind dat boeiend en leuk. Een stukje geschiedenis maar ook nostalgie. En vooral de bevestiging dat er in relatief korte tijd veel veranderde. 

Zoals gezegd, we hebben het begin gemist dus dat hebben we vrijdagavond even ingehaald, leve uitzending gemist.

Een winterse reis, non stop in het midden van de negentiende eeuw van Zeeland naar Nijmegen, zesendertig uur ontberingen en gevaarlijke situaties. Waarom mopperen we nu over een kwartiertje fileleed?