Op de grote stille heide

Vorige week fietsten we in Brabant, Oirschot was het doel, lag halverwege de de route. Typisch Brabants dorp, we waren er eerder geweest. Toen op een saaie regenachtige dag, nu een en al zon, het ziet er dan echt anders uit. Oirschot, de Oirschotse heide, en dat begin september. Maar geen heide gezien. Prachtige fietstocht, daar niet van.

Gisteren waren we in Lage Vuursche en wandelden we met vrienden die daar op de camping (inmiddels, het was hun laatste dag) stonden in de buurt van Drakenstein, het optrekje waar Bea woont. Dat kasteeltje is overigens niet te zien, who cares. De route leidde langs een heideveldje. Geen grote stille heide maar wel heel paars, heel mooi. In de verte grazen een paar uit de kluiten gewassen heideschapen. Bij nadering zie ik dat het runderen zijn. Paddenstoelen ook, rood met witte stippen. Maar geen kabouters. Ze moeten er wel zitten, Rien Poortvliet die er in de buurt woonde heeft er veel getekend.

Vaak zijn we in dit gebied geweest, zo tussen Groenekan, Bilthoven en Soest/ Baarn. Daar waar de polder ophoudt en de heuvelrug begint. De nieuwe duinen als Al Gore gelijk krijgt. Maar op de fiets, we zijn nu eenmaal fietsers. Wat een verrassing als je dan wandelend weer een prachtig stuk Nederland vind!