Ik heb het jaren zonder horloge gedaan. Mijn oude klokje, gekregen toen ik veertig jaar bij de zaak was, weigerde dienst. Een kleinigheidje, een lege batterij, eenvoudig te verhelpen. Er was echter een tweede euvel, het glas was ernstig beschadigd en vervangen zou een kapitaal gaan kosten. Waarom? Omdat de fabrikant het ruitje niet op voorraad had en er een handgemaakt exemplaar moest komen. Nou, laat maar zitten dan, wil ik weten hoe laat het is dan zoek ik mijn mobieltje er wel even bij.
De witte plek op mijn verder zongebruinde arm werd rood, niet gewend aan teveel zonnestralen. Maar dat was maar even een probleem. Wel vond ik het vaak lastig de gsm tevoorschijn te halen, enkel om te zien of we nog een extra ommetje aankonden voor we te laat op onze afspraak kwamen.
Daar kwam nog iets bij, namelijk dat de horloges vandaag de dag veel meer functies hebben dan alleen het duiden van tijd en eventueel de datum. Polsslag en, in mijn geval niet onbelangrijk, saturatie bijvoorbeeld.
En nu heb ik een deel van mijn door Sociale Verzekerings Bank verstrekte vakantiegeld uitgegeven aan zo’n smartwatch, zo’n slim klokje. Het registreert mijn sportieve activiteiten en de consequenties daarvan voor mijn welzijn.
