Ik ben er trots op Nederlander te zijn. Ach, nee, waarom?
Kan ik er wat aan doen? Spittend in mijn familiegeschiedenis zie ik, als zoveel anderen dat die grenzen nog niet zo lang geleden niet van wezenlijk belang waren. Mijn achternaam verwijst naar Frankrijk, Spanje, Italië. Mijn moeders voorvader is waarschijnlijk ergens uit Noord Duitsland gekomen.
Moet mijn gevoel voor Nederlanderschap terug gaan tot de gouden eeuw? Wat waren we toen belangrijk! Wat waren we toen uitbuiters! Ik voel dat niet.
Dat gevoel ergens bij te horen, ik ben dat kwijt geraakt in de tijd van de ontzuiling.
Natuurlijk, vanuit mijn mens zijn, met mijn principes ben ik in een vakje in te delen. Maar niet vanwege mijn afkomst.
En toch, waar het vandaan komt komt het vandaan, als ik moet kiezen kies ik voor Nederland. In de sport, onze schilders, wetenschappers. Het gevoel ergens bij te willen horen?
Waarom een serie over Nederlandse schilderkunst, over de straten in mijn wijk, waarom ben ik voor FC Utrecht? En waarom moet Europapa het songfestival winnen terwijl die hele competitie me geen barst kan schelen?
De mens zit vreemd in elkaar!
