Het is kwart over een. Ik heb net mijn lunch genuttigd wanneer de bel gaat. Ik leg mijn boek neer en loop naar de voordeur. Er staat een witte bestelwagen voor de deur. De chauffeur loopt net het tuinpad van de buren op. Hij treft het, de buurman is buiten.
“Ik heb een pakketje voor de buren, mag ik dat bij u afgeven?”
Mijn buurman vindt dat geen goed idee, “Je geeft het hem zelf maar, hij staat je al op te wachten”.
Ik mag dan de honderd meter niet meer in twaalf seconden lopen, ik ben echt direct naar de deur gelopen. En, nee hoor, ik woon niet in een kapitale villa, van de woonkamer naar de deur is maar een paar stappen.
“Sorry meneer, ik was te snel weg. Maar we krijgen ook maar tachtig seconden om een pakje af te geven.”
Tja, en als je in die tijd dan ook nog op zoek moet naar een aanwezige en bereidwillige buur, ik kan er in deze drukke tijden me iets bij voorstellen! Ik begrijp nu ook waarom ik een paar dagen eerder te laat bij de deur was, ik moest toen van boven komen en de vogel was al gevlogen. In de brievenbus een kaartje, er ligt straks een pakketje voor u bij het afhaaladres. Maar dat ik het begrijp is tot daar aan toe, met service heeft dit niets te maken.
