Sinterklaas

Ook vanavond wordt overal in ons land weer het sinterklaasfeest gevierd. Noem het gerust een traditie voor veel mensen. Vroeger, bij ons thuis, toen eenmaal de gelovigen ongelovigen waren geworden, vierden we het met surprises en gedichten. En toen onze kinderen kwamen weer eerst als kinderfeest.  Onze jongens hadden, eenmaal het geloof verloren er niet vele zin meer in (teveel werk?). En mij kwam dat ook niet slecht uit, ik heb Sinterklaas altijd als een commerciële business gezien, net als overigens vader- en moederdag.
Duidelijk, we doen er niet aan mee. Straks weer, even, als onze kleinzoon tot de rijen der gelovigen toetreedt, we gunnen het hem!
Traditie, je kunt en wilt het niet zomaar loslaten. In de kern dan toch. Maar ik ben daar flexibel in.

Die zwarte pieten discussie, ik erger me daaraan. Ik begrijp de verwijzingen naar koloniaal verleden en racisme, volkomen terecht. Niet omdat de gemiddelde blanke zijn/ haar zwarte piet een racistische rol toewijst, dat ligt genuanceerder. Wel omdat een deel van onze gekleurde medemensen die rol als vernederend ervaart (eigenlijk is die term, gekleurde medemens al beladen, wat maakt kleur immers uit). En vaak op treurige persoonlijke ervaringen. Racisme bestaat helaas.
De discussie is ontaard in scheldpartijen over en weer. De meest idiote argumenten worden gebruikt om het eigen gelijk te bevestigen, het gelijk van de andere kant wordt niet gezien, dat is er immers niet!
Misschien had alles wat geleidelijker gebracht kunnen worden. Hadden we via stap voor stap veranderingen het doel bereikt zonder al dat gekrakeel. De zwarte piet uit de gouden eeuw, je vindt hem in het Rijksmuseum, is allang niet meer de piet van vandaag. De zilverpiet die hier rondloopt is beslist acceptabel voor de kleintjes.