Steeds vaker koppelen mensen een thema aan een feest. Ik kan me daar iets bij voorstellen. Zo had ik, mijn trouwe lezers is dat niet ontgaan, onlangs een bruiloft. Het thema daar, zilver, had alles te maken met de Zilverstad, de plaats waar het stel woont. In mijn tafelrede had ik het volgende fragment opgenomen:
Ik wil jullie bedanken voor het gekozen thema, zilver. Ik moet er niet aan denken dat je iets van tijgerprint of bloemetjesbehang gekozen zou hebben. Zilver is lekker makkelijk voor me, mijn shampoo is van een extract van de bast van de zilverspar gemaakt en vanochtend had ik het zilveraccent zo aangebracht.
En, spreken is zilver al bedenk ik nu dat goud dan misschien beter geweest zou zijn.
Maar een gekozen thema kan mensen voor grote problemen stellen, zelfs voor hoge kosten. Want je zal maar naar een jaren zestig party moeten en stad en land afzoeken naar een petticoat of de herenschoenen met plateauzool. En, eenmaal gevonden er een klein fortuin voor neer moeten tellen. En je zal je haar maar weer moeten laten groeien tot op de schouders en dan op zoek moeten naar een kapper die het kan touperen of, dames, vermaken tot een suikerspin.
Kijk, de aanmoediging vooral casual te komen juich ik toe. De gasten weten waar ze aan toe zijn en de sfeer zal ongedwongen zijn. Black tie is ook te begrijpen, al zie je dat dan menigeen er een andere dan de bedoelde uitleg aan geeft. Datzelfde geldt voor tenue de ville, de dresscode geeft onvoldoende duidelijkheid.
heerlijk vind ik die feesten, voor de zomer staat er een neon bbq in het amsterdamse bos in de planning… ik heb de outfit al klaar liggen 😉
hoe moet dat dan met die snoeren, allemaal of begrijp ik dat neon verkeerd?
Ben het helemaal met je eens. Had overigens je toespraak graag gehoord, het fragment was trouwens al veel belovend…
niet alles is geschikt voor publicatie 😉
Ik begrijp dat je weer via Facebook signalen krijgt.
Ja dat klopt! Heb jij daar de hand in gehad? Ik snap er niets van…
natuurlijk heb ik daar de hand in gehad, zo ben ik dan ook wel weer
kan die toespraak (gecensureerd) niet online?
ik had een paar jaar geleden een jaren tachtig feest, viel nog niet mee,
kwam er iemand in het oranje shirt van ’88 met een Gullit pruik binnen!
Vooruit, het eerste gedeelte dan, daarna wordt het te persoonlijk:
Lief bruidspaar
Ik ben een man van weinig woorden dus ik houd het ook vandaag graag kort. Ik ga het dan ook niet hebben over het huwelijksleven met zijn ups en downs, daar kun je genoeg boeken over lezen. Ik ga ook niet preken over geven en nemen. Natuurlijk is dat belangrijk, kunnen geven, willen nemen. Maar ik heb mijn pastoorsopleiding nooit afgemaakt dus acht ik mezelf onbevoegd om te preken. Levenswijsheden delen kan dan natuurlijk weer wel maar dat doe ik al dagelijks, tussen neus en lippen door.
Ik wil jullie bedanken voor het gekozen thema, zilver. Ik moet er niet aan denken dat je iets van tijgerprint of bloemetjesbehang gekozen zou hebben. Zilver is lekker makkelijk voor me, mijn shampoo is van een extract van de bast van de zilverberk gemaakt en vanochtend had ik het zilveraccent zo aangebracht.
En, spreken is zilver al bedenk ik nu dat goud dan misschien beter geweest zou zijn.
Enfin, ik wil het ook weer niet zo kort houden als de vader in een van de verhalen van Godfried Bomans, deze keer uit zijn bundel Mijmeringen. De man moest spreken tijdens het huwelijksdiner van zijn dochter, vergelijk het maar met wat mij nu overkomt. Hij was op voorhand al doodzenuwachtig en toen de ceremoniemeester hem vroeg zijn toespraak al tussen voorgerecht en soep te houden kreeg hij het helemaal Spaans benauwd. En dus stamelde hij slechts: ” Mien, meid, daar ga je. “. Zijn vrouw keek hem verbijsterd aan, anders is het immers een kletsmajoor eerste klas. Maar de dochter vloog hem om de hals en zei, ” dat heb je mooi gezegd, vader’.
Toch fijn dat je altijd kort van stof bent
dat zouden meer mensen moeten doen