Eerder meldde ik over mijn worsteling met Het puttertje van Donna Tartt. Welnu, de strijd is geleverd, de eindstreep gehaald. En ik ben enigszins in verwarring achtergebleven. Het wat in het verhaal is ondergeschikt aan het waarom, zoals het een goede roman betaamt.
Is het schilderijtje van Fabritius er een van snelle penseelstreken, het werk van Tartt kun je het best vergelijken met een fijnschildering van bijna fotografische precisie. Vul je bij Fabritius de bedoeling in, bij Tartt maakt zij volledig uit wat je moet zien, moet begrijpen.
Het zal daarom zijn dat ik het als een worsteling ervaren heb. Ik vul graag zelf in op de aangeboden contouren. Nu was ik gedwongen alles tot in het kleinste detail voorgekauwd te nuttigen, en dat gaat bij mij ten koste van de smaak.
Dat neemt niet weg dat ik bewondering heb voor haar schrijfstijl. Maar ik ben meer van de kortere verhalen, een snellere vertelwijze.
Ik ben een man van weinig woorden en dit was echt teveel voor me.
Weet nog niet of ik deze worsteling aanga. Toch vind ik Donna Tartt ook een goede schrijfster.
Op twitter las ik soortgelijke reacties, ik heb kennelijk geen reclame gemaakt voor het boek 😉
Dit moedigt me inderdaad niet aan maar anders was ik er waarschijnlijk ook niet aan begonnen.
gelukkig maar, ik zou me schuldig voelen ten opzicht van schrijfster en uitgever