Vel over been

Ik ben er nog een van de oude stempel. Als ik wil weten hoe laat het is, en dat mag je in dit geval letterlijk nemen, draai ik mijn linker pols voor en lees de tijd af op mijn analoge horloge. Niet zo’n hedendaags speeltje waarop je ook je hartslag kunt aflezen, apps kunt bekijken en misschien wel je e-mail kunt lezen, nee een klokje waarop je op een wijzerplaat de grote en de kleine wijzer uur en minuten ziet aangeven.
Dat klokkijken is een automatisme, zo ontdekte ik dezer dagen weer opnieuw. Wat was het geval? Het horloge werkt op een batterij en die was zondagavond leeg geraakt. Ik zat te lezen toen mijn echtgenote aanstalte maakte naar bed te gaan. Een blik op mijn horloge overtuigde me ervan dat ze bijtijds deze stap wilde maken. Ik las nog even door. Twee hoofdstukken later wezen de wijzers nog steeds dezelfde tijd aan, dat kon natuurlijk niet. Het was inmiddels rijkelijk laat geworden las ik op de keukenklok. Hoe vaak ik maandag op mijn stilstaande horloge gekeken heb, ik weet het niet. Maar voor mijn gevoel om de haverklap. Se winkel waar ik normaal gesproken mijn batterij laat vervangen is echter op maandag gesloten. Dinsdagochtend stond ik krap na openingstijd binnen en vroeg een nieuwe batterij.
Nu zou je kunnen zeggen, waarom kijk je om de haverklap op een stilstaand horloge? Wel, het niet dragen van het klokje laat een stuk pols zien dat niet mee verkleurd is met de rest van de arm. En, om te voorkomen dat dat stukje op zo’n zomerse dag teveel zon zou krijgen en zou verbranden moest ik het bedekt houden. En dan , had ik mijn horloge niet gedragen dan zou ik nog telkens op de pols gekeken hebben hoe laat het was. En het antwoord was dan vel over been, een term die we als kind gebruikten om aan te geven dat het dragen van een horloge nog niet voor ons weggelegd was.