‘Mag ik u een brutale vraag stellen?ˋ De dame op de rij voor me in de bus die ons van vliegveld naar appartement moest brengen had zich aarzelend omgedraaid. Ach, ik ben wel wat gewend maar een brutale vraag? Aarzelend, welhaast schoorvoetend stem ik toe.
‘ Bent u Carel de Mari?’ Ik kan dat niet ontkennen, ik reageer mijn leven lang al bevestigend op die vraag.
‘Maar wie bent u dan, waar kent u mij van, moet ik u ergens van kennen?’ Ik kan haar, noch haar reisgenoot plaatsen al komt het gezicht me vaag bekend voor.
Het blijkt een volle nicht van mij te zijn, Carla, vernoemd naar mijn opa, net als ik. En dan herken ik ook gelaatstrekken die ook mijn zussen hebben.
Ik had haar in ik weet niet hoe lang niet gezien, ik denk bij haar moeders begrafenis of crematie, ik vergezelde toen mijn moeder.
We wisselden wat wetenswaardigheden uit over ons deel van de familie en spraken af elkaar later deze week een keer te ontmoeten.
Wonderlijk, hoe klein de wereld soms kan zijn. Zij wonen ongeveer twintig kilometer bij ons vandaan maar we hebben een vliegreis van ruim vier uur nodig om elkaar weer eens te ontmoeten!
jGrappig, altijd leuk zo’n ontmoeting.
die hollanders kom je ook overal tegen he. Moge de rest van jullie vakantie net zo leuk en verrassend zijn…als de bustocht.
Ah met vakantie… nou geniet er maar van hoor!