wie zoet is krijgt lekkers
wie stout is de roe
Braaf zongen we in de vijftiger jaren deze versregels. We zaten dan met de hele kinderschare voor de op gas brandende haard. Onze cadeautjes stonden ‘s morgens op de eettafel, ieder had zijn eigen plaats daar. Mijn vader was etaleur. ‘s Avonds had hij geen tijd voor een feestje, dan moesten de Sinterklaasetalages plaats maken voor de Kerst. Bescheiden geschenken, zo’n groot gezin is al duur genoeg.
Deze traditie, onze traditie is in de loop der jaren meermalen gewijzigd, aangepast aan de omstandigheden. Ook verder kijkend dan onze eigen huiskamer zie ik kleine en grote wijzigingen in de vijftig, zestig jaar tot nu. Om maar eens een heel belangrijke te noemen, wie stout is krijgt al lang de roe niet meer, moet ook niet mee in de zak naar Spanje. Het idee dat Sint en Piet als boeman op konden treden is met goedkeuren van iedereen veranderd. Zo gaat dat met tradities, we passen ze aan maar bewaren de kern, in dit geval het kinderfeest en de cadeaus voor groot en klein.
In die tijd zijn er allerlei tradities bijgekomen, we omarmen nu de Kerstman, we griezelen met Halloween en zijn teleurgesteld als er op Valentijnsdag geen stille aanbidder zich aandient. Zo gaat het met tradities, ze hoeven helemaal niet oud te zijn.
En nu bekvechten we al jaren over de kleur van onze Pieterbaas. Ik vind dat kinderachtig, kleinzielig. Tradities zijn er om te veranderen, om mee te groeien met de wereld om ons heen.
Ik wens eenieder een (h)eerlijk Sinterklaasfeest!
Instemmende groet,
Helemaal mee eens Carel.
Zo is het maar net…
Goed gezegd!
Ik had als kind een hekel aan het Sinterklaasfeest. Ik werd dan “vermanend’ toegesproken want ik was eigenlijk altijd ondeugend geweest. Niet stilgezeten op school, grote mond gehad, wat? geen spruitjes eten?
Men zou niet graag in mijn schoenen staan en Sinterklaas had al deze misstanden in het grote boek genoteerd.
Uiteindelijk kreeg je dan een suikeren hart of schaap, maar eigenlijk had je het niet verdiend, was het beter geweest je over te slaan…
Gelukkig horen zak en roe thans tot het verleden..
Vermoedelijk wordt mijn verhaal niet door je lezers herkend en dat is maar gelukkig ook. Laat het een mooi feest zijn voor ouders en kinderen. Inmiddels is de goedheiligman weer op weg naar Spanje.