Zo’n tekenblokje heeft 80 pagina’s. 80 Velletjes papier die ik in ongeveer een half jaar vul. 80 Krabbeltjes, vaak met een link naar de actualiteit, groot of klein.
Wanneer ik dit blok, bijna vol nu, doorblader kom ik Dennis Wiersma, Wopke Hoekstra, Sigrid Kaag en nu Ernst Kuipers tegen.
In het rijtje mis ik er een, Henk Staghouwer, ik vond het vertrek waarschijnlijk geen tekening waard.
De overeenkomst, ze werden niet zolang geleden uitverkoren het vaderland te dienen in een belangrijke functie. Trots aanvaarden ze de uitnodiging, pakten de uitdaging met beide handen aan.
Inmiddels zijn ze stuk voor stuk van het toneel verdwenen.
De leegloop van de Tweede Kamer in die periode heeft ook in datzelfde blok tot een paar portretjes geleid.
Noodgedwongen of met legitieme reden, het lijkt me geen goede zaak. Continuïteit is toch al een probleem in ons democratisch bestel, dat wordt alleen maar erger wanneer ook de poppetjes steeds sneller veranderen.
Ik vind dat best zorgelijk!
Ik deel je zorgen.
Vriendelijke groet,