Ze is niet te stoppen, ratelt aan een stuk door. Ik ben allang afgehaakt, niet dat ik niet geïnteresseerd ben, ik kan het simpelweg niet volgen. Het gaat overal over, dus nergens over. Erger dan kroegpraat, het onderwerp is zoek. Haar hele familie en kennissenkring komt kennelijk aan bod zonder enige structuur.
Gelukkig hoef ik niet te luisteren, de woordenstroom is niet aan mij gericht. Aan horen ontkom ik echter niet.
Het is de voor even doorbroken eenzaamheid. Eindelijk iemand die zou kunnen luisteren. Hele dagen is er niemand om tegenaan te praten.
Paroles, paroles, woorden, woorden. Het herinnert me aan een chanson van Dalida. Niet dat de inhoud overeenkomt, alleen de woordenstroom. Ik pak mijn schetsboek en zoek een foto van de zangeres.
