Het is zondagmorgen. Ik heb lekker geslapen en om tegen half negen sta ik onder de douche. Een beetje hoofdpijn maar verder voel ik me goed. Opgewekt zet ik de oven aan op 220° voorverwarmen, ruim ik de vaatwasser uit en pers ik een paar sinaasappels. Ik doe mijn lenzen in en neem mijn pilletjes en pufjes, het moet ergens aan te zien zijn dat ik geen vijftig meer ben.
Allemaal zondagse routine. We ontbijten binnen, het is nog te fris om buiten te gaan zitten. En voor mijn dagelijkse rondje trok ik zelfs nog een vest aan. Dat ging halverwege wel uit.
Het lopen gaat niet vanzelf. Althans, dat gevoel had ik. Moeite met ademhalen, hijgen alsof ik te veel inspanning moet leveren. Maar eenmaal thuis zie ik dat ik het voor mij gewone tempo heb aangehouden.
Een glas frappé en een gevulde koek, voor de zekerheid een coronatest, uitslag negatief.
Na de lunch fietst José naar Gouda, Joris Linssen met band in het Houtmanplantsoen. Ik ga een half uurtje op de bank liggen en knap daar aardig van op. Genoeg om nog even naar het Springerpark te lopen waar een Beatle Tribute band optreedt. Na vier, vijf nummers hou ik het voor gezien, niet mijn ding.
Ik ben op tijd thuis voor de dagfinale van de Tour de France.
Ach, het kan niet altijd feest zijn! Een dagje rustig aan kan ook geen kwaad.
Ook ik doe steeds minder gedurende een dag.
Maar het stoort mij van geen kanten.
Genietend kom ik door mijn rustige dagen.
Optimistische groet,
Mij stoort het doorgaans ook niet, het is het benauwende weer dat me dwars zit