Storm en regen, deze januaristorm kreeg de naam Corrie mee. Een eerbetoon aan een weerkundige met die naam. De inmiddels gepensioneerde dame sprak de hoop uit dat we aangename herinneringen aan deze depressie over zullen houden.
Corrie blies me al vroeg mijn warme bed uit. Teveel lawaai om de slaap te herpakken. Ik ben maar met de auto naar de sportschool gegaan, geheel tegen mijn gewoonte. Dat stukje doe ik normaal met de fiets. Net als Gerrit, een negentigjarige die ik daar regelmatig tegenkom. Hij heeft dan zijn uurtje erop zitten, ik moet nog beginnen. Maar deze morgen parkeer ik mijn auto naast de zijne. Ook hij koos deze keer voor vier wielen en een dak boven zijn hoofd.
In het begin van de middag heb ik wel gewoon mijn wandeling gemaakt. Lekker de kop in de wind. Ik ben tijdens mijn rondje geen ernstige schadegevallen tegengekomen, hier. Een omgewaaide tuinkabouter, een paar fietsen, een scooter, dat was het wel.
Er lagen wel een hoop takken en twijgen op de weg. Een medewerker van de gemeente liep ze te verzamelen. Netjes, je voorkomt er zeker in het donker ongevallen mee.
Maar Corrie was nog niet uitgeraasd en dus lijkt het op dweilen met de kraan open.
Januari zit er weer op, de kop is eraf. Nog even doorbijten en dan wordt het weer lente.
