Ze kwam ook vandaag weer bij hem langs. Volgens afspraak, om de woensdag voor een uurtje. Maar dat uurtje worden er al gauw anderhalf, twee. Hij vindt dat heerlijk, dan kan hij zijn verhaal kwijt. En verhalen heeft hij! Wat wil je, hij loopt al achtentachtig jaar mee en dan liefst niet in de schaduw.
Ze komen uit hetzelfde dorp maar het scheelt twee generaties. Ze heeft dan ook wel eens moeite een persoon of gebeurtenis te plaatsen. Maar dat maakt het voor hem alleen maar leuker, dat maakt zijn verhaal alleen maar langer
Hoe vaak heeft ze hem niet af moeten remmen: ‘Het gaat om uw levensverhaal, niet om de hele dorpsgeschiedenis!’
En dan die zolder, hoe graag zou ze daar geen kijkje willen nemen. Wat daar al niet van afgekomen is? Dan stuurde hij zijn dochter naar boven om bijvoorbeeld de bonboekjes uit de tweede wereldoorlog te halen en kwam ze terug:’ Sorry pap, ik kon ze niet vinden maar wel dit’. Een doos met volle pakjes sigaretten, op de banderol de prijs, zestien centen. Joost mag weten wat er nog meer staat. In ieder geval een kast vol fotoalbums hoorde ze. Dat wordt nog lastig om het levensboek hier en daar met een passend plaatje te verlevendigen. Ach, vraagt ze zich af, is dat nog wel nodig?
Prachtverhaal!
Nieuwsgierige groet,
Merci