Wat zit het menselijk brein toch af en toe vreemd in elkaar, het mijne dan toch, in ieder geval.
Sta ik net mijn boterham voor het ontbijt te smeren, schiet ineens de refreinregel van een liedje van Cornelis Vreeswijk door mijn hoofd. Ter geruststelling, ik ga niet meezingen.
Ik heb geen idee waar het vandaan komt. Het is nu niet bepaald het deuntje dat me af en toe als oorwurm lastig valt. Ik ben recent niet met kerk en religie in aanraking gekomen en mijn jeugd op straat ligt een halve eeuw achter me. Geen nonnen, geen nozems.
Het enige dat ik me kan herinneren is dat ik vorige week een keertje Cornelis Vreeswijk op de radio hoorde maar met een ander liedje van hem, Veronica.
Wie het weet mag het zeggen!
