De tijd voor opa nadert

Het zal voor mijn moeder al gauw dik zesenzestig jaar geleden zijn dat ze me voor het laatst zag kruipen. Ze keek dan ook haar ogen uit toen ik gistermiddag op handen en knieën door haar kamer bewoog. Eerlijk gezegd was ik niet alleen. En niet de snelste! Kleinzoon Rolan won de wedstrijd en kraaide van plezier.
Hij had toch wel het hoogste woord, beheerste het gezelschap en bepaalde waar de aandacht naartoe moest. Niet tiranniek, begrijp me niet verkeerd.
Zondag was het al niet veel anders, meneer hield de hele visite voor zijn moeders verjaardag in zijn ban. Een rasentertainer is het. Geen wonder dat de aanwezige dames erom vochten hem in bad te mogen doen. Die poepluier nemen ze dan op de koop toe.

Natuurlijk was ook ik blij en trots toen de jongeman zich begin juli jongstleden meldde. Maar nu begint het echt leuk te worden. Hij is beweeglijk, pakt uitdagingen op, reageert steeds meer. Nog even en dan loopt hij en kletst me de oren van het hoofd. Nou, kom maar op!