José is uitgenodigd voor een aangekleed kopje koffie als bedankje voor een paar uur inzet. Ik doe de boodschappen voor het avondeten.
Ik kan het niet laten, de saucijzenbroodjes zijn in de aanbieding, twee voor een euro. Ik heb er maar een nodig, doe hem in een zakje en denk de juiste code te scannen. Op het schermpje staat 0,85, ik vind het prima.
Af en toe worden de zelf gescande artikelen gecontroleerd en deze keer ben ik aan de beurt.
‘Heeft u alles kunnen scannen?’
In de overtuiging dat dat het geval is antwoord ik bevestigend. Maar ze constateert dat ik het worstenbroodje niet gescand heb.
‘Geen probleem, ik zet hem er even bij.’ Ze noteert een saucijzenbroodje à € 1,25. En met dat ik zie dat ze dat doet zie ik dat ik per abuis een kaasbroodje gescand heb. Ze haalt dat uit de lijst.
‘Maar wacht eens, twee saucijzenbroodjes voor een euro, hoe kan ik dan meer moeten betalen voor een broodje?’ De winkelmedewerkster deelt mijn verbazing maar ja, het systeem he, ze kan het niet veranderen.
‘Sla dan maar twee saucijzenbroodjes aan’, stel ik voor. Maar dat, sputter, sputter, leidt tot verschillen in de voorraad en kan dus ook niet.
‘Weet je wat, dan eet jij toch lekker die tweede op!’
