Een streep licht valt door de gordijnen. In de verte, het slaapkamerraam staat op een kier, hoor ik de machines starten. Achter het volgende blok huizen wordt het speelterrein vernieuwd, de bouwers beginnen om een uur of half acht.
Half acht is me wat te vroeg om het warme bed te verlaten maar van slapen komt het niet meer. Mijn gedachten zwerven van wat moet ik vandaag doen naar wat gebeurde gisteren en terug. Vanmiddag een workshop levensboeken schrijven. Ik heb er al vier gemaakt met wisselend enthousiasme, de een met plezier, de andere met een zekere mate van tegenzin. Ik hoop op bruikbare tips.
En dan schieten mijn gedachten ineens weer terug naar gisteren. Ik hengelde een prachtige foto van het internet en probeer het beeld abstract in te passen in een nieuw schilderij. Ik experimenteer met kleurnuances, ik zoek naar verhouding tussen voor- en achtergrond. Ik creëer in mijn hoofd maar tot een totaalbeeld komt het nog niet. Het heeft tijd nodig, en anders maar niet.
Kinderen komen naar buiten, worden door vriendjes en vriendinnetjes opgepikt, samen naar school. Het zal zo’n beetje acht uur zijn. Tijd om op te staan. Als altijd zet ik mijn voeten tegelijk op de koude vloer, mij zul je niet met het verkeerde been uit bed zien stappen!
