Onlangs plaatste buurtgenoot Peter weer eens een prachtige foto op Facebook, hij schiet vaak schitterende plaatjes. In de reacties verscheen het lijkt wel een schilderij. Ongetwijfeld was die opmerking als compliment bedoeld.
Maar het leek helemaal geen schilderij. Of het moet zo’n schilderij zijn dat wel een foto lijkt. En dat zijn dan schilderijen waar ik niet zo van hou, ik weet het, een kwestie van smaak. Technisch verdomd moeilijk maar er zit geen greintje creatie in. Een tot op de pixel precies nageschilderde foto.
De creativiteit komt dan toe aan de fotograaf die het beeld, het standpunt waaruit het genomen is en de belichting kiest. De schilder voegt niets meer toe.
Even afgezien van in scène gezette of gemanipuleerde foto’s, de fotograaf geeft een werkelijkheid weer. En dat kan een werkelijkheid zijn die hij of zij alleen kon zien, gewone toeschouwers zou ontgaan.
De schilder maakt zijn eigen werkelijkheid. Voegt toe of laat weg, speelt met kleur en perspectief, verandert de context.
Maar die schilderijen dan vanuit de tijd dat er nog geen fotografie was? Ook toen kon de schilder zich uitleven. Zelfs bij opdrachten, een grappig detail toevoegen bijvoorbeeld. Of juist bij opdrachten, de huiseigenaar die zijn pand op doek wilde met daarbij een voor iedereen duidelijke verwijzing naar de stad waar het staat en dus die karakteristieke kerktoren van tweehonderd meter verder ook op de plaat wilde hebben.
